پس از شهادت حسین علیه السلام و یارانش، دشمن لئیم، دست از جنایات بیرحمانه‏اش بر نداشت، باز مرتکب جنایتی عظیم شد که قلب هر فردی را جریحه دار می‏سازد و آن بریدن سرهای شهیدان است. به دستور عمر سعد، سر از بدن همه شهدای کربلا، به جز سر حر بن یزید ریاحی و طفل شش ماهه ابا عبد الله جدا کردند. سپس آن سرها را بین قبیله‏ها و طایفه‏های مختلف تقسیم کرد تا به کوفه نزد ابن زیاد ببرند و تقرب جویند و جایزه بگیرند.
طبق تاریخ، 78 سر بریده شده را بر نیزه‏ها کردند. فرزندان حمل کننده سرهای بریده، بنو سنان و فرزندان آنان که پشت سر نیزه داران تکبیر می‏گفتند به بنو المکبری معروف شدند. در روز دوازدهم محرم در پیشاپیش اسیران سرها را وارد کوفه کردند که اولین سر، سر بریده امام حسین علیه السلام بود که ماننده زهره و ماه بود و شبیه‏ترین مردم به پیامبر صلی الله علیه و آله و محاسنش به سیاهی خضاب شده بود که وقتی چشم زینب علیه السلام به سر بریده برادرش افتاد با سوز و گداز خطاب به آن سر چنین مرثیه خواند:
یا هلالا لما استتم کمالا - غاله خسفه فابدی غروبا
ما توهمت یا شقیق فوادی - کان هذا مقدرا مکتوبا
یا اخی فاطم الصغیرة کلم - ها فقد کاد قلبها ان تذوبا
یا اخی! قلبک الشفیق علینا - ماله قد قسی و صار صلیبا
ما اذل الیتیم حین ینادی - بابیه و لا یراه مجیبا(350)
مصیبت جانسوزتر این که وقتی سر بریده امام حسین علیه السلام را در پیش روی عبید الله بن زیاد گذاشتند ابن زیاد با چوب دستی بر بینی و چشم و دهان امام حسین علیه السلام می‏زد. سرهای بریده را از کوفه تا شام در میان کجاوه مقابل دیدگان مصیبت زدگان خاندان عصمت صلی الله علیه و آله حمل می‏کردند. وقتی به دروازه شام رسیدند، سرهای بریده را در منظر دید تماشاگران قرار دادند.
در حالی که یزید بر تخت و تاجی که به در و یاقوت زینت داده شده بود تکیه کرده و بر سرگذاشته بود و درکنار او گروهی از سالخوردگان قریش نشسته بودند اسرا را همراه سرهای بریده وارد کاخ کردند. ابتدا حامل سر بریده حسین علیه السلام برای دریافت جایزه به درگاه یزید وارد شد و این چنین گفت:
او قر رکابی فضة و ذهبا - انا قتلت السید المحجبا
قتلت خیر الناس اما و ابا - و خیرهم، اذ ینسبون النسبا؛
رکاب مرا سرشار از طلا و نقره فراوان کن، من آقای ارجمند و بزرگواری را کشته‏ام من آن آقایی را که از جهت مادر و پدر و نسب بهترین انسان هاست، کشته‏ام.
آن گاه سر مبارک امام علیه السلام را در طبق زرین گذاشتند که یزید گفت:
کیف رایت یا حسین:
ای حسین! قدرت مرا چگونه دیدی!
زینب کبری علیه السلام وقتی این منظره را دید از شدت مصیبت گریبان خود را پاره کرد و با صدای جگر سوز فریاد بر آورد:
یا حسیناه! یا حبیب رسول الله! یابن مکة و منی! یا بن فاطمة الزهراء سیدة النساء! یابن بنت المصطفی!(351)
از این آه جانکاه اهل مجلس گریستند، این جا بود که یزید سنگدل چوب خیزران خود را طلبید و در برابر اهل بیت حسین علیه السلام با آن چوب بر دندان‏های امام حسین علیه السلام زد.

پس از شهادت حسین علیه السلام و یارانش، عمر سعد دستور داد بدن‏های پست هر یک از کشته‏های خود را شستشو دادند، سپس منافقانه بر آنان نماز خواندند و دفن کردند؛ اما بدن‏های پاک و طاهر شهدای کربلا را روی خاک باقی گذاشتند، که این امر بسیار غم‏انگیز بود. از این رو، وقتی امام سجاد علیه السلام را با غل جامعه یعنی آهن سنگینی که بر گردن می‏انداختند و بدن را فشار می‏داد دو پا زیر شکم شتر بسته و منظره بدن‏های قطعه قطعه شده و به خون غلتیده و بی سر شهیدان را دید. آن چنان بر روح او فشار آورد که نزدیک بود روح از کالبدش بیرون رود که حضرت زینب علیه السلام متوجه این اندوه فرزند برادر شد و برای دلداری به حضورش آمد که امام سجاد فرمود: چگونه بی تابی نکنم و چگونه صبر کنم با این که پیکرهای پدرم و برادرانم و عموهایم و پسر عموهایم و بستگانم را می‏نگرم که در این بیابان پهناور در خون خود غوطه ور هستند و عریان و بی کفن می‏باشند و کسی آن‏ها را نمی‏پوشاند دفن نمی‏کنند و هیچ کس نزد آن‏ها نمی‏رود و به آن‏ها مهربانی نمی‏کند، گویا آن‏ها از خاندان ترک و دیلم می‏باشند!(352)

پس از کشته شدن امام حسین علیه السلام عمر سعد خطاب به سپاه خود اعلام کرد:
من ینتدب للحسین فیواطی‏ء الخیل ظهره و صدره؛
کیست که داوطلب شود تا بر پشت و سینه حسین علیه السلام اسب بتازد؟!
ده نفر داوطلب شدند که اسامی آنان در مقاتل ذکر و این ننگ ابدی بر آنان و فرزندانشان نیز ثبت شده است که فرزندان آنان را بنو السراج می‏خواندند؛ یعنی فرزندان آنان که بر بدن حسین علیه السلام اسب تاختند. آن ده نفر سوار بر اسب‏های خود شدند و بر بدن امام حسین علیه السلام تاختند به گونه‏ای که استخوان‏های سینه و پشت آن امام معصوم علیه السلام را در هم شکستند. اینان وقتی بر عبید الله بن زیاد وارد شدند خودشان را این چنین معرفی کردند:
نحن رضصنا الصدر بعد الظهر - بکل یعبوب شدید الاسر
ما کسانی هستیم که با تاختن اسبان چالاک خود، سینه و پشت حسین علیه السلام را پایمال سم اسبان کردیم و کوبیدیم.
و نهایت حمله جنایتکارانه خودشان را این چنین وصف کردند:
حتی طحنا حناجر صدره؛
تا آن که مانند آسیاب، استخوان‏های سینه‏اش را نرم کردیم.
ابو عمر زاهد می‏گوید: پس از بررسی حال آن ده نفر دریافتیم که همگی آنان زنازاده بودند.(353)
امام باقر علیه السلام درباره این فاجعه جانگداز می‏فرماید: و لقد اوطئوه الخیل بعد ذلک؛
و بعد از کشتن، سوار بر اسب‏ها شده و پیکر آن حضرت را زیر سم ستوران خرد و پایکوب کردند.
نیز خود ابا عبد الله علیه السلام در آن اشعار معروف پیرامون مصایب وارده بر خویش می‏فرماید:
و انا السبط الذی من غیر جرم قتلونی - و بجرد الخیل بعد القتل عمدا سحقونی؛(354)
و من سبط پیامبر هستم که بدون گناه مرا کشتند و بعد از کشتن از روی عمد بدنم را پایمال سم ستوران قرار دادند و کوبیدند.

(( فلسفه و عوامل جاودانگی نهضت عاشورا - ابوالفضل بهشتی  ))